We hebben net op de bel gedrukt, mijn ouders en ik staan met mijn spulletjes te wachten bij de gesloten deur. De ramen naast de voordeur zijn gemaakt van veiligheidsglas. Ik krijg een knoop in mijn maag, dit is serieus. Terwijl ik door het veiligheidsglas kijk dringt het pas echt tot me door, ze gaan me opsluiten omdat ze denken dat ik gek ben.
Categorie: Chronisch ziek
Alles wat ook maar een beetje energie kost probeer ik te vermijden en daarmee creëer ik een steeds grotere afstand tot de maatschappij. Het werkt een beetje als leven met een klein budget, je moet elk dubbeltje omdraaien. Zo moet ik elk vleugje energie afwegen, is het de moeite waard, hoe staat het met mijn buffer, heb ik nog genoeg over om de rest van de dag mee door te komen?
Ongewenste kinderloosheid voelt als rouwen. Rouwen om iets wat er nooit is geweest, om het kind dat je nooit hebt gehad, om de onvervulde kinderwens.