Is het egoïsme of is het liefde voor mezelf?
Mijn wereldje is erg klein, altijd al geweest. Daar kies ik zelf voor, althans het is niet per se een keuze maar een lifestyle. Als je ziek bent en/of weinig energie hebt is het vaak lastig om vriendschappen te onderhouden en mee te draaien in de maatschappij. Het kost mij veel energie om met vrienden en kennissen in contact te blijven en natuurlijk ook nog zo af en toe iets leuks te doen. Ik moet continu afwegingen maken.
Het werkt een beetje als leven met een klein budget, je moet elk dubbeltje omdraaien. Zo moet ik elk vleugje energie afwegen, is het de moeite waard, hoe staat het met mijn buffer, heb ik nog genoeg over om de rest van de dag mee door te komen? Net zoals met geld lenen bij een bank, betaal je je scheel aan rente. Als ik te veel doe en daardoor te veel energie verbruik dan betaal ik daar “rente” over en dan heb ik het niet over een middagje bijkomen. Mijn hersteltijd is vaker drie weken dan een middagje.
Discipline is voor mij de sleutel.
Daarom draait bij mij zo goed als alles om controle. Alles wat ook maar een beetje energie kan kosten probeer ik te vermijden en daarmee creëer ik een steeds grotere afstand tot de maatschappij. Soms kan ik ontzettend jaloers zijn op vrienden wanneer we wat leuks gaan doen. Wat voor mij betekend de dagen ervoor rustig aan doen en de dagen erna, misschien wel weken, bijtanken. Zij gaan de volgende of nog diezelfde dag een zwaar intensief karweitje doen en hebben nergens last van. Ze lijken vaak niet eens te beseffen dat ze goud in handen hebben, althans voor iemand die de energie heeft van een luiaard. En dat kan ik ze niet kwalijk nemen, het is ook moeilijk voor te stellen.
Soms vind ik het best lastig om leuke verhalen te horen van wat een ander allemaal heeft gedaan en dan word er aan mij gevraagd, Heb jij nog iets leuks gedaan? Of wat doe je zoal overdag?
Wanneer andere leuke dingen gaan doen ga ik rusten, wanneer andere nieuwe mensen ontmoeten lig ik alleen op de bank, wanneer andere gaan werken en misschien ook nog gewaardeerd worden om wat ze doen, ben ik keihard aan het werk voor mijn lijf. Het is misschien wel de meest ondergewaardeerde fulltime baan.
Heel soms maak ik keuzes die misschien niet zo slim zijn maar waar ik wel ontzettend veel plezier van heb. Op die momenten vind ik het minder erg om daar “rente” voor te betalen. Het zijn voor een ander misschien niet altijd de leukste of de meest logische keuzes maar dan kom ik weer terug bij de vraag: Is het egoïsme of is het liefde voor mezelf?
Een aantal jaren geleden heb ik een soort van burn-out gehad. Ik werd meegesleurd in de maatschappij. Doordat ik meer ging doen kwam ik ook meer mensen tegen en door alle verhalen van andere was ik een “dat wil ik ook!” complex aan het opbouwen, al weet ik niet of dat bestaat. Ik nam steeds meer hooi op mijn vork, en gek genoeg kon ik het ook allemaal uitvoeren. Nou ja, veel dan en op mijn manier met steeds meer en steeds langere pauzes en herstel tijd.
Het voelde zo ontzettend fijn om ook eens te kunnen zeggen, nee ik kan niet, ik heb geen tijd want ik ben druk, in plaats van, ik heb wel tijd maar geen energie of ik heb overmorgen al iets in de planning dus ik moet rustig aan doen, lees: op de bank een serie kijken. Het lukte me niet meer alle ballen in de lucht te houden.
Van hetgeen waar ik zoveel plezier in had, kreeg ik een steeds grotere rekening en uiteindelijk werkte ik me in de schulden. Hiermee bedoel ik de lichamelijke schulden zoals hierboven uitgelegd “de rente”. Zoals de meeste mensen wel weten, zit je eenmaal in de schulden dan is het vaak moeilijk om toe te geven en ontzettend lastig om weer uit die schulden te komen. Vooral aan mezelf toegeven en inzien dat ik verkeerd bezig was dat was erg moeilijk. Het probleem bij mij is vaak dat ik heel veel dingen wel kan, als ik het heel leuk vind kan ik het zelfs vrij lang volhouden alleen ik word altijd terug gefloten en dan betaal ik die rente.
Ik ben hulp gaan zoeken en heb mezelf geleerd van de kleine dingen te genieten, ze te zien, te omarmen, en om te dromen over dingen die ik niet kan. Een soort van dromen over die verre reis waarvan je eigenlijk toch al wel weet dat je die nooit gaat maken en daar dan toch evengoed van genieten. Dromen kun je leren!
