De dag nadat ik mijn eerste auto kocht besluit ik een testrit te gaan maken.
Het word mijn eerste rit alleen, de tank is vol en ik heb alle tijd. Terwijl ik met een glimlach van oor tot oor de straat uit rij besluit ik naar België te rijden. We wonen redelijk dicht bij de grens met België maar vaak kom ik er niet. Mijn pijlen zijn gericht op Arendonk net bij Reusel de grens over.
Met de borden “welkom in België” nog in mijn gedachte rij ik Arendonk al weer uit. Dat ging wel erg snel! Ik besluit door te rijden naar Turnhout. Met een lekker muziekje op de achtergrond ben ik wat aan het rondgapen en voor ik het weet ben ik zelfs Turnhout al weer uit. Eerlijk gezegd valt het me tegen dat ik er al zo snel ben, correctie, al weer uit ben. In een vlaag van verstandsverbijstering volg ik de borden “Antwerpen”.
Eenmaal in Antwerpen parkeer ik mijn zilvergrijze Opeltje in een parkeergarage in het centrum. Ik ga wat winkeltjes in, koop een paar sneakers en een shirtje en ga weer terug richting de parkeergarage. Tot mijn grote schrik bedenk ik me dat ik helemaal niet heb opgelet in welke parkeergarage ik mijn nieuwe vrijheid had geparkeerd. Het zweet breekt me uit als ik op het parkeerkaartje ook geen naam of adres kan vinden. Gelukkig is mijn fotografische geheugen wel scherp en na even goed rondkijken zie ik wat boetiekjes en gebouwen die me bekend voor komen. Ik stap de lift in naar de parkeergarage en na wat zoeken zie ik met grote opluchting mijn scheurijzer staan. Ik bedenk me hoe ik zo dom kon zijn om niet op te letten waar ik hem geparkeerd had. Een goede les voor de rest van mijn leven!
Op weg naar huis zie ik door de drukte en hectiek net te laat het bordje “Eindhoven” en mis ik mijn afslag. Mijn vader zei wel eens dat hij niet verkeerd was gereden maar gewoon anders dan gedacht “een toeristische route”. Ik was niet aan tijd gebonden en wilde mijn testrit eigenlijk ook nog niet beëindigen door de kortste weg terug naar huis te nemen. Dus werd het de toeristische route binnendoor. Op een rustige zijweg stop ik en bel mijn moeder om te laten weten dat ik niet op tijd thuis zou zijn voor het eten en vertel haar dat ik in Antwerpen ben. De paniek die ik hoor in de stem van mijn moeder tovert een grote glimlach op mijn gezicht. Nu jaren later denk ik nog wel eens terug aan mijn eerste ontdekkingsreis en iedere keer hoor ik weer die paniek van mijn moeder, ik moet nog steeds lachen als ik eraan terug denk. Na ook nog een onduidelijke wegomleiding zie ik een bordje “Eindhoven” en rij ik richting huis. Wat een leuke maar vooral ook leerzame ervaring was dit.
