Bijna iedereen die een huisdier heeft, heeft het wel eens meegemaakt. Nietsvermoedend loop je op je sokken door het huis, terwijl je een stap zet voel je het koude vocht door de onderkant van je sok trekken….
Rakker, mijn witte prins zonder paard, vindt het soms nodig om zijn stress of onvrede te laten blijken door op de meest onlogische plekken en momenten zijn blaasinhoud te laten lopen. Vooral het feit dat hij het dan nodig vindt om er een aantal keer door heen te banjeren zodat er hele sporen door het huis lopen wekt bij mij enige vorm van irritatie op.
Een aantal keer heb ik ontdekt dat hij ook nog even met zijn baard de pisvlek had uitgesmeerd over de hele keukenvloer. Daar kom je dan pas achter nadat je hem bij thuiskomst uitgebreid hebt begroet.
Vaak gebruik ik bijnamen, zo heb ik Rakker een hele tijd “pisvlek” genoemd nadat hij het nodig vond om mijn dekbed te bevuilen met een mix van urine en jaloezie toen ik een nacht niet thuis sliep. Omdat ik het sneu vond dat hij niet mee kon had ik de slaapkamerdeur open gelaten zodat hij in zijn mandje in de slaapkamer kon liggen. Dat het zeker geen ongelukje was dat was wel duidelijk, het was gewoon een dikke middelvinger naar mij. Hij had namelijk precies bij mijn kussen, daar waar ik dus altijd lig, zijn blijk van afgunst over mijn dekbed laten lopen.
Maar toch… Wanneer ik ’s nachts in bed lig en die “Pisvlek” me wakker houdt met zijn gesnurk krijg ik weer zo’n geluksgevoel, wat ben ik toch een bofkont dat Rakker in mijn leven kwam.
